Samotność kocha parapety i miękkie poduszki, którym opowiada przez szybę za szybkie mijanie. Na starość sprawię sobie kota, bym miała komu patrzeć w oczy.
............ech............ smutne słowa.............. nie wiem co napisać... czasem się nieda nic powiedzieć nic napisać bo wszystko jest wtedy banałem pozdrawiam cieplutko Rafał
pięknie uchwycone...
OdpowiedzUsuńSkąd wiesz, że nie będziesz miała?
Ido, to coś jak przeczucie, a nie pewność...Czasem się jednak boję, by nie była to samosprawdzająca się przepowiednia....
OdpowiedzUsuńKota spraw sobie nawet wcześniej :)
OdpowiedzUsuńNie mogę, mój syn jest na nie uczulony.
OdpowiedzUsuń...daleka droga do starości........przemijanie za oknem przechadza się jeszcze pomału......:)...zdążysz z tym kotem....i z poduszkami.....
OdpowiedzUsuń............ech............
OdpowiedzUsuńsmutne słowa..............
nie wiem co napisać...
czasem się nieda nic powiedzieć
nic napisać bo wszystko jest wtedy banałem
pozdrawiam cieplutko
Rafał
ja będę miał psa i zamieszkam w lesie (wspomnień)
OdpowiedzUsuńMaju, mam nadzieję, że zdążę nacieszyć się i kotem i poduszkami:)))
OdpowiedzUsuńRafale, rzeczywiście-czasem wystarczy być:))
Holden, i niech Ci się zdarzy cudny dom, niekoniecznie w lesie wspomnień:))
Kocie oczy... koty bywają zazdrośnikami :)
OdpowiedzUsuńMargo, a nich tam;)
OdpowiedzUsuń