na skraju mnie przysiada zwątpienie strojne w twoje spojrzenia do wiosny im się spieszy a tu za oknem marcowa szadź i minus dwanaście słońce nad fabryką uśmiecha się tajemniczo
Latarniku, przysiadające gdzie bądź zwątpienie niewątpliwie bywa urocze...;)
Margo, oduśmiecham się:)
Pani Aniu, dziękuję.Podczytuje wiersze publikowane na Parnasie... i uczę się. Chociaż nie wiem, czy majstrowanie przy emocjach autorów ma sens? Pozdrawiam ciepło:)
Holden, u Was zdecydowanie szybciej sukienki zatańczą na ulicach:))
U mnie słońce nad wieżą kościoła się zawsze rankiem wychyla... A zwątpienie przysiada gdzie bądź.
OdpowiedzUsuńciepłe usmiechy posyłam Słodkości :)
OdpowiedzUsuńWitam! wiersz niezwykle poruszający i taki mocno liryczny ;)
OdpowiedzUsuńW ogóle czytam Pani wiersze i jestem zachwycona. Zapraszam do publikowania na Parnasie:)
Ania Nogaj
jest minus trzy i...
OdpowiedzUsuńKOBIETY już biegną ulicami KUSO:)
Przegonić zwątpienie razem z zimą:)
OdpowiedzUsuńI już:)
Latarniku, przysiadające gdzie bądź zwątpienie niewątpliwie bywa urocze...;)
OdpowiedzUsuńMargo, oduśmiecham się:)
Pani Aniu, dziękuję.Podczytuje wiersze publikowane na Parnasie... i uczę się. Chociaż nie wiem, czy majstrowanie przy emocjach autorów ma sens? Pozdrawiam ciepło:)
Holden, u Was zdecydowanie szybciej sukienki zatańczą na ulicach:))
Ida, co zrobić z uparciuchem?;)
to słońce to wciąż z nami się droczy.....:)
OdpowiedzUsuńR