Pierwszy dzwonek

Już jestem prawie spóźniona, zerkam na zegarek. Spokojnie, zdążysz. Przede mną sznurek aut. Skąd tu się wzięły, o tej porze??? Spokojnie, zaraz się rozluźni, spokojnie, zaraz będzie po tym koreczku. Przekonuję samą siebie i prawie mi się udaje. Tuż przed ostatnim skrętem w lewo, na dwa metry przed bramą szkoły, Pan Władza macha lizakiem i posapuje. Nie wiem skąd wiem , że posapuje, ale na pewno musi być mu gorąco na tym rozgrzanym asfalcie, w tym jego mundurku i czapce. Zerkam na swoje nagie ramiona i stopy. Południe. Przez otwarte okna wpada leciutki wiatr. Jest ciepło. Pan Władza uparcie macha lizakiem i nakazuje autom przede mną jechać w prawo. Do diaska! To przecież niemożliwe! Ja muszę w lewo! Bramę wjazdową zastawił jakiś samochód. Gdyby nie to autko, gotowa byłam postąpić wbrew lizakowi Pana Władzy! Za chwilę się spóźnię. Zatrzymuję się na środku jezdni i szybko myślę. Nigdzie nie można zjechać, ani objechać - nie ma takiej możliwości. Szybszy jest Pan Władza.
-Proszę jechać w prawo. Którędy panią puszczę?!Chyba niebem!
Niechby i niebem. Rzuciłam wściekłe spojrzenie i pojechałam w prawo. Może powinnam była się rozbeczeć i Pan Władza, by się zlitował i puściłby mnie tym niebiańskim traktem, uprzednio nakazując otwarcie bram? Może. Objechałam obwodnicę, by auto zostawić około kilometra od szkoły. Nigdzie bliżej nie znalazłam miejsca. Wpadłam z dzwonkiem. Pierwszym.
Po dwóch godzinach wyszłam za bramę. Pasek od klapka o około czterocentymetrowym obcasie oderwał się. Oswobodzona stopa zerwała się z uwięzi i radośnie przylgnęła do chodnika. Był ciepły. Lato. Do auta szłam kuśtykając. W jednej ręce trzymałam nieszczęsny klapek.
Teraz zastanawiam się, dlaczego nie zdjęłam tego drugiego? Może to ta świadomość, że nie szłam całkiem bosa?