Nie patrząc nawet za okno wiem, że zbliża się jesień. Jest coś w powietrzu , w ścianach domu, jakaś senność; coś, co wsiąka w ciebie, a ty już czujesz, że bliżej ci do mgieł, do lasu, do grzania dłoni o gorący kubek. Coraz bliżej do wieczorów długich książek i filmów odłożonych na potem.
Dziś wyciągnęłam ciepły sweter.
W taki dzień sałata lodowa smakuje morwami.
Czy tylko mgły nic więcej?
OdpowiedzUsuńCoraz bliżej do czasu filmów i książek, które odłoży się na potem, tak...
OdpowiedzUsuńa ja się jeszcze nie godzę. Lubię jesień, ale lato ma swój urok nieprzejednany....
OdpowiedzUsuńJesień... Tak, czuć ją w powietrzu i w głowie. Tylko te odłożone na potem książki chyba nadal będą odłożone... Do którejś tam jesieni :)
OdpowiedzUsuńTo pierwsza jesień i pierwsza zima, których nie wiedzieć czemu się lękam. A może po prostu tego lata wyjątkowo mi żal? Nadzieja w Słodko-winnej, że pomoże przetrwać, dostarczając niezbędnych witamin w dobroci tekstów.
OdpowiedzUsuńwcale mi się nie chce tych ciepłych swetrów wyciągać, choć odrobina jesiennej nostalgii dobrze robi na duszę :-)
OdpowiedzUsuńDo krainy za mgłą tez, Airborne;)
OdpowiedzUsuńMarcinie, by potem po nie sięgnąć, nie inaczej!Niech smutki precz idą, o!
Holden, a mi nie żal lata...
Latarniku, o nie nie nie.Długie wieczory sprzyjają kocu i książce:))
Emmo od ptaków, prawda prawda, byle w łzach nie utonąć i we mgle się nie zgubić:))
Ja też zaczynam czuć jesień...
OdpowiedzUsuńEwo, śmieję się, że ostatnio czuję ją w kościach;))
OdpowiedzUsuń