środa, 17 marca 2010

Zamyślenia

Zastanawiam się, ile jest logiki w przeniesieniu pacjenta walczącego z afazją z sali, którą dzielił z osobami bez problemów z mową, do sali z dwoma łóżkami, w tym jednym zajętym przez człowieka, który nie odzywa się ani słowem? Całe jego życie toczy się za oknem, w stronę którego leży zwrócony, i w jego głowie. Były policjant. Udar.
Dziś, gdy szłam do hospicjum, Pan Zenon wesoło machał mi przez okno nowej sali. Zapytałam: dlaczego przenosiny? Nie wiem-odpowiedział.
Z człowieka skazanego na śmierć staje się na powrót człowiekiem, który starannie walczy o życie. Wcześniej leżący z potężnymi odleżynami…dziś porusza się coraz sprawniej o kuli.I coraz lepiej idzie mu mówienie. Bywają dni, że jest trudniej. Dziś było słonecznie-mimo padającego za oknem śniegu. I "cholera" wyszła na uśmiechu. Cieszy mnie ta "cholera", bo wcześniej było mało eleganckie słowo na k...
Ciekawa jestem, czy przyjdzie mi się zmierzyć z afazją byłego policjanta? Decyzja należy do Dyrektorki.

8 komentarzy:

  1. Przerażające.
    Szczerze Cię podziwiam.
    Nie wiem czy potrafiłbym tak jak Ty. Mam łzy w oczach, boję się cierpienia.

    OdpowiedzUsuń
  2. jestem myślami OBOK Ciebie, JUŻ TO PISAŁEM, ale to naturalna powtórka, prawdziwa: JESTEŚ WIELKA!

    OdpowiedzUsuń
  3. Holden ma rację, WIELKA:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Zenza, szukam tam coś więcej niż przerażenia...chyba jednak uciekam wzrokiem od tych ludzi przykutych do łózek...Wiesz, czego ja się boję?Samotności, bo od razu przypomina mi się leząca tam pani, która płacząc mówi: Mam czworo dzieci, jedno nie żyje...żadne mnie nie odwiedza...już cztery lata...

    Holden, Ido, to naprawdę nic takiego.To moja praca. A każdy uśmiech nawet ten an "cholerze" gładzi moją duszę:)))

    OdpowiedzUsuń
  5. To oczywiste, że nie szukasz tam cierpienia. Ludzie, którzy niosą innym bezinteresownie pomoc są nadzieją dla naszego świata.
    Masz rację z ta samotnością.

    wspaniałego dnia ci życzę Słodki Aniele

    OdpowiedzUsuń
  6. Podziwiam... kiedyś pracowałam w hospicjum jako wolantariuszka... nie zawsze potrafiłam sobie poradzić z emocjami...
    przychylam się: JESTEŚ WIELKA!!!

    OdpowiedzUsuń
  7. ....dawno to powiedziałam...JESTEŚ WIELKA .....

    OdpowiedzUsuń
  8. Dla wyjaśnienia:nie jestem wielka-to moja praca. W tym miejscu nie jestem wolontariuszem. (nim jestem w przychodni rehabilitacyjnej)W hospicjum jestem logopedą na godziny.
    Dziękuję za każde z Waszych ciepłych słów.
    :)

    OdpowiedzUsuń

Jesteś.To wystarczy.

I tak

 Znikam. Tylko czasem mi żal słów niezapisanych, uśmiechów niepochwyconych. A już za chwilę wielkanocne alleluja. Tymczasem okna straszą. A ...