poniedziałek, 7 września 2009

Szklanka

Strąciłam szklankę ze stołu.Jednak jestem. Dźwięk rozjeżdżający się po podłodze kuchni wyprostował mnie, by za chwilę zgiąć w pół. Malutkie drobinki tego, co przeminęło, upodobały sobie miejsca w kątach. Niektóre trudno wymieść. Wzięły szczeliny we władanie. W słońcu pokażą uśmiech. Teraz udają, że ich nie ma. Wspomnienie tego, co odeszło, dźwięczy echem.
o
Etykiety:

2 komentarze:

  1. Latarnik7 września 2009 08:59

    O, proszę jak łatwo ze zwykłej szklanki stworzyc wiersz :)

    OdpowiedzUsuń
  2. airborne7 września 2009 17:28

    Każdy ma swoje drobiny po kątach,ważne by słonce
    nie oświetlało je zbyt mocno i często.

    OdpowiedzUsuń

Jesteś.To wystarczy.

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Zmartwychwstanie

Jak zapewne wiecie, jestem autorką jednego tomiku wierszy "Drobnochwile" oraz współautorką drugiego, który powstał za sprawą T., k...

  • Stary zegar
    Tydzień przyspiesza w okolicach środy. Im więcej mam lat, tym większą ma wartość przyspieszenie. Nie umiem skondensować czasu, a ten śmieje...
  • Z niewysłanych listów
    Panu się zdaje, że może mnie zamknąć w słowie, a ja ponad jutro biegnę chmury zgarniając. Piaskowa droga opowiada mnie z czasów, gdy boso r...
  • Oczekiwanie
    dziś nad ranem zastukał sierpień  gdzieś nad miastem w krzyku syren dzieje się historia  oczekiwanie nie smakuje najlepiej  ma duże oczy i c...