Raport z łóżka

Czai się. Ma wilgotne dłonie, które w geście udawanego współczucia przykłada mi do czoła, policzków, ust. Zachłannie zlizuję krople. Moje ciało woła o wodę. Chwilami odpuszcza,a wtedy na nowo wierzę, że życie jest ładne. W tych rzadkich chwilach próbuję ogarnąć rzeczy wokół siebie. W tych małych chwilach, gdy go nie ma, pochylam się nad psem, który od wczoraj zachowuje się dziwnie, a w zasadzie wcale się nie zachowuje-leży tak jakby uszło z niego powietrze. Boję się, że to kleszcze.
Czai się, stale na posterunku leciutkim kłuciem przypomina, że jest. Kulę się w łóżku wiedząc, że nie odpuści. Najgorsze są noce. Szarpane, rozdarte na kawałki, jakby ich nie było wcale. Łapię w lustrze zmęczenie, a ono osiada mi na powiekach coraz ciężej. W takie noce dałabym się zapakować do szpitalnego łóżka. Ale potem nadchodzi dzień-trzeba zrobić synowi śniadanie, zagadać do psa. A potem gdy jestem już sama, pozwalam sobie na łzy. Nie ocieram ich , płyną w dół niezatrzymywane. I nie ma w nich ukojenia. Czasem zapadam w coś jak sen. 20 minut zbawiennego niewstawania. Teraz tez się czai. On wie, że noc to jego pora. Ból.