Odejść.
To takie
proste.
Zabrać marzenia, niebieski kubek, rozsądek, który pachniał
niespełnieniem.
Wyostrzone zmysły przeszkadzają
trwać.
Nocą słyszę jak umierają żółte tulipany w niezgrabnym, starym wazonie.
Krzyczą niknącym chlorofilem i zapachem roślinnej
śmierci.
Pocieram dłonie i
krzeszę z nich resztki
dnia.
Tramal na sen i kilka kartek
książki.
Zanim zasnę sny ustawiam karnie w szeregu, a one bronią się
zapominaniem.
Niepamięć zrzucam na spojrzenia za
okno, na ciekawość wiotkich gałęzi brzóz szykujących się do podróży w
zieloność.
Zostać.
Znaleźć tę kruchą granicę między wstrzymaniem oddechu a odejściem na
zawsze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jesteś.To wystarczy.