Właśnie wróciłam z kina pełna sprzecznych emocji, pełna wahań i zająknięć. Czegoś mi brakuje po obejrzeniu tego filmu, sama nie wiem, czego? Chwilami mi się dłużyło, nastawiłam się na wylewanie przeze mnie potoków łez a tylko pod sam koniec złamałam się, gdy Lena mówi: :Już się nie boję" i to smutne fortepianowe largo wybrzmiewające w głośnikach...
I znowu dziś pomyślałam, oglądając dwójkę głównych bohaterów, że każdego człowieka spotykamy po coś...
Film powstał na kanwie wydarzeń z życia Magdy Prokopowicz – założycielki Fundacji Rak'n'Roll.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jesteś.To wystarczy.