Upajam się tym nicnierobieniem, sposobnością wyciągania się na łóżku nad którym chmury zza szklanej tafli opowiadają życie malowane wiatrem.
Oplata mnie październik, już za chwilę wybuchnie pośpiechem delektowania się uciekającymi kilometrami.
Mam nadzieję na różnorodność smaków podróży wymieszaną z niepokojem nieznanego.
Już za chwilę zacznę nazywać się na nowo stolico.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jesteś.To wystarczy.