sobota, 10 kwietnia 2010

***

sosny leciutko się kołysząc
spijają z ust deszcz poruszeń
las od lat pamięta
bezgłośne modlitwy


- Beata Rybotycka
o
Etykiety:

4 komentarze:

  1. MajaK10 kwietnia 2010 14:30

    .....ciarki na plecach...............

    OdpowiedzUsuń
  2. matylda_ab10 kwietnia 2010 19:59

    a słowa w łzy się zamieniają ...

    OdpowiedzUsuń
  3. haikurobsana11 kwietnia 2010 01:10

    cóż rzec :(

    mglisty poranek
    trzepocą chorągiewki
    na pustych krzesłach
    tylko katyńskie sosny
    stoją wciąż niewzruszone

    Robert [*]

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy11 kwietnia 2010 11:48

    piękny wiersz Kasiu
    Rafał

    OdpowiedzUsuń

Jesteś.To wystarczy.

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Złote milczenie

  poetka wyciąga czarnopisy zbyt kolorowy ten czas wokół niej nawet mgły mają w sobie mistykę a nie smutek jesiennego welonu maniery...

  • Stary zegar
    Tydzień przyspiesza w okolicach środy. Im więcej mam lat, tym większą ma wartość przyspieszenie. Nie umiem skondensować czasu, a ten śmieje...
  • Z niewysłanych listów
    Panu się zdaje, że może mnie zamknąć w słowie, a ja ponad jutro biegnę chmury zgarniając. Piaskowa droga opowiada mnie z czasów, gdy boso r...
  • Oczekiwanie
    dziś nad ranem zastukał sierpień  gdzieś nad miastem w krzyku syren dzieje się historia  oczekiwanie nie smakuje najlepiej  ma duże oczy i c...