sobota, 20 maja 2017

Niech

Mierzę się ze strachem. Póki co na szczęście chucham, na uśmiech, na posadzone jej ręką pomidory.
Oglądam znowu "Ogród rozkoszy ziemskich", zjadłam pól słoika korniszonów. Karmię się  nadzieją wpatrując w niebo, chmury były jak piórka porozrzucane niedbałą ręką.
Dziś rodzice dotkną nowonarodzonej wnuczki. Mają z nią spędzić tydzień.
Niech to będzie zapowiedzią wygranej ze srakiem. Niech!
Zaklinanie rzeczywistości jeszcze daje siłę.

2 komentarze:

Jesteś.To wystarczy.

Niebieska

 poetka czasem jest niebieska czasem widać to w jej oczach niekiedy smutkiem wystukuje codzienność  poetka dotyka życie metaforą  stąd czas...