sobota, 20 maja 2017

Niech

Mierzę się ze strachem. Póki co na szczęście chucham, na uśmiech, na posadzone jej ręką pomidory.
Oglądam znowu "Ogród rozkoszy ziemskich", zjadłam pól słoika korniszonów. Karmię się  nadzieją wpatrując w niebo, chmury były jak piórka porozrzucane niedbałą ręką.
Dziś rodzice dotkną nowonarodzonej wnuczki. Mają z nią spędzić tydzień.
Niech to będzie zapowiedzią wygranej ze srakiem. Niech!
Zaklinanie rzeczywistości jeszcze daje siłę.

2 komentarze:

Jesteś.To wystarczy.

I tak

 Znikam. Tylko czasem mi żal słów niezapisanych, uśmiechów niepochwyconych. A już za chwilę wielkanocne alleluja. Tymczasem okna straszą. A ...