Znowu dopadł mnie mój CU-dak.
Każdy dzień ma posmak ciut gorzki, jak to z lekami bywa.
Ciągle wierzę, że uda mi się wymknąć chorobie z rąk, choć wiem, że ona nieuleczalną, póki co.
Szybko kładę się do łóżka i naszprycowana tramalopochodnymi świństwami zapadam w dziwny letarg. Czas przechodzi obok.
Dobrze, że to weekend.
Zaruśka wróciła z wczasów.
Jest do kogo zagadać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jesteś.To wystarczy.