poetka gładzi miękkie liście
słońce szaleje na krawędziach i barw światu dodaje
ta od słów ma dziś głowę pełną znaczeń
na stoliku południowej werandy rozstawia dwie filiżanki
w jednej skroplą się westchnienia
w drugiej poetka rozjaśni świat cytrynową herbatą
kawa przestała uwodzić tę od słów
metaliczny posmak na języku zdradził jej pachnące obietnicami poranki
jestem herbaciana - mówi o sobie poetka
i z czułością gładzi świeżo rozwinięty pąk łososiowej róży
gładzę miękkie liście
OdpowiedzUsuńsłońce szaleje na krawędziach i
od słów mam dziś pełną głowę
na stoliku południowej werandy
rozstawiłam dwie filiżanki
rozjaśni się świat cytrynową herbatą
jestem - mówię sobie
z czułością gładząc świeżo rozwinięty pąk łososiowej róży
Ps. może nie powinienem tego robić, ale tak bym to zdynamizował i wyostrzył; napisał w 1 osobie i pozbył się kilku słów. a robię to tylko dlatego, że ogólnie wiersz Twój przypadł mi do gustu :)
Dziękuję Eligiuszu. To ładne, co zrobiłeś manierycznej poetce;)
Usuń