Terapia z niebycia

Na parę dni pakuję się. Zrobię sobie lato pod namiotem. Sprawdzę, co słychać nad orlewskim opuścikiem (tak tu nazywają spust); przypomnę sobie malachitowy kolor Serw; pospaceruję z kijkami; poganiam psa. Złapię na pewno kilka wschodów nad śluzą, a najważniejsze -  poopowiadam siebie sobie samej. Taka terapia z niebycia. Czas poukładania zaczyna się jutro. Jeszcze tylko spakować małą torbę.