W tyle miejsc zaglądam, rozgarniam niepamięć, a pod słowem obietnice rozpychają się niespełnieniem. Wyciągam nogi, odkładam książkę na bok, otula mnie dym palonych liści. Każdy uciekający dzień uświadamia mi, że ciągle jestem w drodze do wiatraków, o których zapomniał Don Kichot.
K. Pieczyński
OdpowiedzUsuńDla Don Kichota
Ludzie lubią wiatraki wiesz czemu
bo mają skrzydła
obracają się jedno za drugim
gdy wiatr przeciwny wieje
wspólnie nadstawiają czoła
z rozterek niepewności głodu
mielą się ziarna
inni z tego czerpią i żyją
uśmiech przesyłam:)
Dziękuję Renato za te wersy:))
UsuńPozdrawiam serdecznie:))
Zatchło mnie Twoje Niebo...
OdpowiedzUsuńItako, mhm. Niebo to potrafi:)))
UsuńKazdy ma swoje 'wiatraki'. W sumie sa czescia naszego bytu. Wyobraz sobie, nasz zycie bez Nich...?
OdpowiedzUsuń