wracam do mego nieba
szczytów drzew wychłostanych wiatrem
balkonowych zapatrzeń
w których tyle mnie
ile migawce pozwolę uchwycić
na parapecie przysiada grudzień
zdziwiony bezśnieżnym oddechem
za chwilę mocne postanowienia
wezmą nowy rok w uściski
dom z goździków i mgły
coraz więcej pragnień mieści
otwieram bezgłośnie usta
choinka płonie od marzeń
Ukoiłaś mnie chwilowo pozytywnie tym wierszem. Dziękuję Słodka :)
OdpowiedzUsuńKopaczu, jakże dawno Cię tu nie widziałam. Cieszę się, że mi się udało, choć na chwilę:)
OdpowiedzUsuń